ترکیه در مسیر دیکتاتوری‌ای دغل‌کارانه

میدل ایست فورم: جریان اصلی رسانه‌های ترکیه بر این باور است که اگر حزب عدالت و توسعه اردوغان در انتخابات اول نوامبر اکثریت کرسی‌ها را به دست نیاورد قدرت رییس جمهور رو به زوال خواهد گذاشت. رویترز در یکی از تحلیل‌های خود نوشت: «پس از انتخابات ترکیه اردوغان چاره‌ای جز تقسیم قدرت ندارد». فرانس پرس هم در مطلبی با پیش‌بینی اینکه حزب اردوغان کمتر از نیمی از کرسی‌ها به دست خواهد آورد نوشت: «این موضوع باعث می‌شود که حزب عدالت و توسعه قدرت را تقسیم و یا درخواست انتخابات دیگری کند». میدل ایست آنلاین نیز این شرایط را به‌گونه‌ای می‌بیند که فشاری به اردوغان برای تقسیم قدرت وارد خواهد شد.

اما اگر اردوغان تصمیم بگیرد که قدرت را تقسیم نکند چه پیش می‌آید؟ آنگاه وی دو گزینه دارد. اگر نتایج نزدیک باشند، تقلب انتخاباتی احتمالی واضح است؛ گزارش‌ها حاکی از وجود نرم‌افزارهایی برای انحراف نتایج هستند.

اگر نتایج نزدیک نباشند، اردوغان می‌تواند مجلس، نخست‌وزیر، وزیران دیگر و تمام حکومت لعنتی را کنار بگذارد.

این گزینه کنار گذاردن که روزنامه‌ها ممکن بودن آن را نفی می‌کنند، مستقیماً از رفتار اخیر اردوغان سرچشمه می‌گیرد. از زمانی که در سال ۲۰۱۴ پست نخست‌وزیری را برای رسیدن به ریاست جمهوری ترکیه ترک کرد، محل کار پیشین خود را بسیار کوچک و تقریباً تمامی اختیارات آن را صلب کرد. وی نخست‌وزیری را به احمد داوود اوغلو، یک تیوریست حرفه‌ای سیاست خارجی بدون زمینه سیاسی، تقدیم کرد و به‌گونه‌ای وی را تحت کنترل گرفت که داود اوغلو حتی برای انتخاب معاونان خود نیز نمی‌تواند تصمیم بگیرد (معاونانی که به‌عنوان خبرچینان اردوغان نیز ایفای نقش می‌کنند).

در همین زمان، اردوغان برای خود کاخ ریاست جمهوری ۱۰۰۵ اتاقی بنا کرده که ۲۷۰۰ خدمه دارد و دارای چنان بوروکراسی است که می‌تواند جایگزین دیگر وزارتخانه‌های کشور شود و حکومتی دست‌نخورده را در ظاهر بر سرکار نگه دارد که در پشت پرده تابع دستورات کاخ ریاست جمهوری باشد.

یقینا اردوغان مجلس را نیز کنار خواهد گذاشت. نه به شیوه مضحک و سرهم‌بندی شده کره شمالی بلکه به روش مصر یا ایران که درگیر مسایل کم‌اهمیت (امتحانات مدرسه و اتوبان‌های جدید) خواهد بود و درعین‌حال آمال رییس بزرگ را نیز کاملا رعایت خواهد کرد.

سپس برای تکمیل اعمال کنترلش، او ابزارهای بیشمار نفوذ خود را به‌صف خواهد کرد تا قوه قضاییه، رسانه، شرکت‌ها، آکادمی و هنرها را کنترل کند. او همچنین آرای مخالف را نیز خاموش خواهد کرد، به‌ویژه در رسانه‌های اجتماعی؛ آن‌چنان‌که در بسیاری از دادخواهی‌ها گفته ‌شده او و رفقایش علیه شهروندان معمولی‌ای که جرات کرده‌اند وی را نقد کنند اقدام کرده‌اند.

در این نقطه، هوگو چاوز یا ولادیمیر پوتین ترکیه، فردی که دموکراسی را تشبیه به واگن کرده است («شما سوار این واگن می‌شوید تا وقتی‌که به مقصد برسید، بعدازآن پیاده خواهید شد») او به مقصدش رسیده است. به‌عنوان پاداش، او ممکن است خود را خلیفه تمام مسلمانان نیز نام‌گذاری کند.

به زمان حال بازگردیم: تعداد کرسی‌های مجلس چندان مهم نیستند چرا که اردوغان هر کاری لازم باشد، قانونی یا غیرقانونی، انجام می‌دهد که سلطان جدید شود. او مجبور به «تقسیم قدرت» نیست بلکه قدرت بیشتری را با چنگک (کنار گذاردن مجلس) یا عصای سر کج (تقلب در انتخابات) به دست خواهد آورد. کشورهای دیگر باید خود را برای احتمال ناخوشایند یک دیکتاتوری دغل کارانه در ترکیه آماده کنند.

ترجمه: مجید بچاوی