«هنرمند اراکی شش ساله بود که تعزیه‌خوانی را آغاز کرد. پدرش شهادت‌خوان بود و تعزیه به صورت توارثی در خانه آنها وجود داشت. آنها متولی اجرای 10 روزه ماه محرم بودند.»

این متن بخشی از گفت و گوی «بهزاد فراهانی» با روزنامه شهروند است که با تیتر «احمدی نژاد و مشایی را می ستایم چون ما و ملت را خانه دار کردند» در این روزنامه منتشر شده است.
متن کامل این گفت و گو به همراه مقدمه آن به شرح زیر است:

پس از آن به تهران آمد و در چهارده سالگی به گروه مفید پیوست. پدر مفیدها استاد او بود. بعد از آن رفت و شاگرد سرکیسان شد. سپس به انجمن تئاتر ایران پیوست و در آنجا با مردان بزرگ جنبش یاری بخش ایران کار کرد. کسانی مثل پرویز پویان، بهروز دهقانی، سعید سلطانی و ... از این دست مردان بودند. بعد هم به گروه دیگری پیوست و شاگردی عباس جوانمرد، نصرت پرتویی و بهرام بیضایی را کرد.او هم دوره دولت آبادی و علی حاتمی و بیژن مفید بود. از آن مجموعه هم بیرون آمد و در میدان شوش به گروه تئاتر کوش پیوست و با جوانان زیادی در حدود 60 نفر از آن خطه کار کرد. پس از آن به فرانسه هجرت کرد. تابستان آن سال‌ها را به‌ایران برمی گشت و با همین گروه تئاتر کار می‌کرد و به روی صحنه می برد و دوباره به فرانسه بر می‌گشت. درست عین یک مرغ سرخار که می‌آید هرآنچه را شکار کرده خالی می‌کند و دوباره می‌رود. آن دوره برایش دست آوردهای خوبی داشت. بعد از بازگشت از فرانسه در اوایل سال 56 به استخدام رسمی رادیو، تلوزیون درآمد و وارد میدان تدریس شد. در طول این سال‌ها فقط کار ایرانی انجام داده است. هم می‌نویسد، هم تدریس می‌کند، همکارگردانی و رفیق‌های خوبی هم در این کار دارد. بهزاد فراهانی امروز مهمان صفحه گفت و شنود «شهروند» است تا دغدغه‌هایش را با مخاطبان روزنامه در میان بگذارد:

استاد جواد طباطبایی در گفتگو با مهرنامه با اشاره به تجربه های تاریخی عنوان داشت "زمینه رشد پان ترکیسم اشکالات مدیریتی در کشور است اما قدرت های منطقه ای نیز در تداوم آن نقش اساسی دارند". وی با اشاره به وجود زبان های محلی در ایران ادامه داد: زبان های محلی ایران از لحاظ فرهنگی فاقد اهمیت اند و بیش از این قابلیت بسط و گسترش ندارند. محمد قوچانی،حامد زارع و محمد هاشمی در گفتگو با جواد طباطبایی اظهار داشت که زاد روزش توام با تسلط ارتش سرخ و فرقه دموکرات پیشه وری بر تبریز بوده است.

طباطبایی در خصوص هویت مردم آذربایجان گفت هر چه در اطراف خودم نگاه می کنم کمتر کسی را می بینم که حس ترک بودن را بر احساس ملیت ایرانی ترجیح دهد. البته ترک را به مسامحه به کار برده ام. آذربایجانی ها ترک نیستند. بلکه ایرانیانی هستند که به یکی از زبان های مشتق از ترکی سخن می گویند.

استاد طباطبایی با اشاره به برخی تحرکات نفرت پراکنانه قومی در سال های اخیر در پاسخ به سوالی در خصوص آموزش و پرورش گفت:

«پان ترکیست ها حرف بی ربط زیاد می گویند و افسانه می بافند و چیزی از پیچیدگی های سیاسی نمی فهمند».

استاد سابق دانشگاه تهران در در فرازهایی از سخنان خود اشاره داشت که برای من "ایران بزرگ فرهنگی" مطرح است. وی گفت دولت های ایران از بسیاری از دولت های اروپایی مانند فرانسه که بعد از انقلاب با یک سیاست خشن فرهنگی همه زبان های رایج را از بین برده و یکسان سازی کرد بهتر عمل کرده است.در فرانسه دهها زبان وجود داشت که انقلاب همه آنها را از میان برداشت...در ایران همه چیز متولی دارد جز ایران.من در میان دوستان آذری خارج کشور که بعضی از آن ها از امپریلیسم فارسی صحبت میکنند کسی را ندیدیم که به بچه خود ترکی یاد بدهد اما همین ها از آنجا داد می زنند که بچه های تبریز باید ترکی بخوانند. مگر در زبان آذری چه منابع اساسی فرهنگ بشری وجود دارد که اینها میخواهند مدرسه آذری درست کنند! کل منابع ادبی موجود آذری را می توان در دو ترم برای پان ترکیست ها تدریس کرد.

در زیر بخش هایی از مصاحبه طولانی جواد طباطبایی را با مهرنامه می خوانید. علاقه مندان می توانند برای خواندن بخش های دیگر آن و همچنین دهها مطلب دیگر در حوزه علوم انسانی به شمار جدید (تیر 1392) مراجعه نمایند.

به بهانه غربت مجموعه کتاب‌های «حکایت بلوچ» ما همه، یک مردم هستیم

دکتر محمود زندمقدم، استاد تاریخ و نویسنده مجموعه «حکایت بلوچ‌ است که گنجینه‌ای از اطلاعات درباره تاریخ، سنت‌ها، فرهنگ و اقتصاد بلوچ و نیز بلوچستان به دست ما می‌دهد. این مجموعه که تاکنون پنج جلد آن به چاپ رسیده و دو جلد ششم و هفتم در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی در نوبت چاپ است، یادداشت‌های ایشان از سفرها و نیز سال‌های کار در این منطقه در دهه 50 به عنوان کارشناس سازمان برنامه است، یعنی دوره‌ای که اولین برنامه توسعه در بلوچستان اجرا شد. این مجموعه برای بسیاری از اهل کتاب نیز غریبه مانده است و ‌ داخل‌کشورنقد و شرحی بر این کتاب‌ها نوشته نشده است. استثنا در این میان دو نقدی است که دکتر احمد اشرف و مرحوم شاهرخ مسکوب در خارج از ایران بر این کتاب نگاشتند. خود ایشان معتقد است که هم خود و هم کتاب‌هایش دچار غربتی شدند که بلوچستان خود به آن گرفتار است. گفت‌وگویی که می‌خوانید به تاریخ بلوچ و منطقه بلوچستان اختصاص دارد به این امید که ذهن هموطنانمان که وقتی بلوچی را (به‌ویژه در تهران) می‌بیند تصور می‌کند پاکستانی است، به تاریخ این منطقه و پیوستگی‌اش با ایران آشنا کنیم. به قول خود بلوچ‌ها آن‌ها در جنوب شرق کشور در ابتدای ایران زندگی می‌کنند! 

حکومت با بی‌کفایتی نفوذ استرتژیک ایران در سوریه را از دست می‌دهد

ایران نباید از رقیبان منطقه‌ای در سوریه عقب بماند

سپیده مشرقی

حجت کلاشی، کار‌شناس ارشد علوم سیاسی و از مسولین حزب پان ایرانیست در گفتگویی درباره وضعیت سوریه با نگاهی ناسیونالیستی از جمهوری اسلامی انتقاد می‌کند که در سوریه با بی‌کفایتی عمل کرده است و حاصل این عمکرد از دست رفتن و واگذار کردن حوزه نفوذ ایران درکشور استراتژیک سوریه به گروههای تندرو و بنیادگرای اسلامی است.

حزب پان ایرانیست ایران از یکی از قدیمی‌ترین احزاب ناسیونالیست در ایران است که در سال ۱۳۳۰ تشکیل شده است. این حزب در پیش از انقلاب 57 بسیار فعال بود و پس از انقلاب به شدت سرکوب شد. حزب پان ایرانیست از ابتدای دهه 70 مجددا فعالیت تشکیلاتی خود را قوت بخشید.دفاع از حاکمیت ملی و دموکراسی، روشنگری و مبارزه با استبداد، اعلام مواضع شفاف و مشخص در مورد منافع ملی و تمامیت ارضی و مبارزه با تجزیه طلبی به ویژه در استان های خوزستان و آذربایجان، تلاش برای ایجاد وحدت ملی در استان های مرزی ایران، برپایی تجمع معروف "خلیج پارس" در مقابل سفارت امارات متحده عربی در سال1387 که با استقبال و همراهی بی نظیری از سوی مردم مواجه شد ، روشنگری پیرامون جزایر سه گانه ایران در خلیج فارس از نمونه فعالیت های علنی این حزب در سال های اخیر بوده است.

متن مصاحبه با حجت کلاشی را در ادامه می خوانید.

- ارزیابی شما از وضعیت فعلی سوریه، یک سال پس از شروع اعتراضات چیست؟

سوریه دوسال خونین را تجربه کرد. دو سال پر از ویرانی و خون. آوارگی و فاجعه و تعلیق ثبات. از کشتاری که در سوریه بوقوع می‌پیوندد و از ریخته شدن خون همسایگانمان متاسفم. در وقوع این وضعیت، اسد و گروهای تندرو اسلامی و دخالت ناصحیح وغیر انسانی قدرت‌های بیرونی به عنوان عوامل نزدیک، جدا از ریشه‌های ژرف تربحران دخیل هستند.

دولت‌های استبدادی از موهبت کور و کر بودن بهره مندند چیزی که به آن‌ها آرامش خوابیدن در تخت‌های راحت که بر فراز تحولات پنهان جامعه که برستون‌هایی از آرامش سرشار از آشوب استوار است را می‌بخشد‌‌ همان خصلت عمومی که اسد هم از آن برکنار نبود.

نظام اسد علی رغم برتری‌هایی که نسبت به بسیاری از کشورهای منطقه دارد به انحصار قدرت و ثروت مبتلا بود. چیزی که باید با ولع و وسواس انباشته شود تا حفظ شود، اما در عین حال از تونل پر از جبروت به طوفان آتش عمومی می‌رسد ،به طوفان عصیان. آتشی که شعله هایش از تحقیر‌ها و تبعیض‌ها و فقدان‌ها سر برآورده و اشتهایی ویرانگر دارد ،زبانه می کشد و سوزانندهٔ همه چیز است. همه چیز را به آتش سپرده می شود تا پاک شود اما خاکستر می‌شود.
در نظام اسد دستگاههای متعدد و موازی امنیتی شهروندان را کنترل می‌کرد و زندان و شکنجه پاسخ قاطع و مکفی در مقابل منطق مخالفان بود. به همین دلیل وقتی اعتراضات شروع شد اسد بدون توجه به مخالفان و گفتگو با ان‌ها دست به سرکوب زد و در حمص فاجعه آفرید و بد‌تر، وقیحانه به مردم دروغ گفت.

- حکومت‌های دیگری هم که در دو سال گذشته دستخوش بروز اعتراضات مردمی و در نتیجه تحولات جدی در بدنه قدرت شدند. اما چرا معادلات در سوریه به گونه‌ای پیچیده‌تر رقم خورده است؟

بخاطر اینکه ما در منطقه حساسی هستیم بقول برخی متخصصین در هارتلند.اما این قلب در پیکر دیگری قرار دارد و برای ان پیکر می تپد!کل خاورمیانه و حتا افریقا در مسیر تغییر قرار گرفته است و نسل ما سرنوشت قذافی را ناباورانه تجربه کرد اما اسد از دیگران درس نگرفت و احتمالا نمی‌توانست بگیرد و بداند که نیروهای امنیتی و نظامی همه چیز نیستند و شورش عمومی به محض مجال قدرتی انباشته را آزاد کرده و خود را مدام قوی‌تر می‌کند. قدرت نرم یعنی قدرت مشروعیت چیزی قوی‌تر از قوای نظامی است اگر نخ مشروعیت از ستون فقرات نظامی کشیده شود آنگاه نخست وزیر به اپوزیسیون می‌پیوندد. این یک حقیقت است اگر چه به نحوی دیگر تفسیر شود و رسانه ها خوشباورانه اما با لحنی ابلهانه چیزی دیگری بکوشند تحمیل کنند.

ضمن اینکه سوریه سال‌ها امنیت را در منطقهٔ حساس و در مجاورت کشور متعرض و خطرناک اسراییل حفظ کرده بود و از چنین موقعیت خطیری بعنوان یک نظام قابل اعتماد بهره می‌برد اما وقوع ناارامی‌ها، موقعیت سوریه و نگاه‌ها را تغییر داد. سوریه مفهوم دیگری پیدا کرد و متن دیگری برایش توسط بازیگران نظام بین الملل نوشته شد.

- اگر درست متوجه شده باشم حرف شما این است که دست‌های بین المللی هم درتشدید بحران سوریه و جهت دهی آن نقش داشته‌اند؟

بله. غرب که تا دیروز روابط خوبی با سوریه داشت با وقوع حوادث تغییر نگاه داد و آنرا در ارتباط با ایران درک ودرراستای جنگ ۳۳روزه تحلیل وضعیت کرد، چیزی به مثابه مهار ایران و مقاومت، یک امکان برای مهار خط ارتباطی ایران و حزب الله و نیز استمرار موج اعتراض به حکومتهای غیر دموکراتیک و تبدیل آن به شاخصهٔ دوران جدید بعنوان یک تجربه و روش عمومی در نشان دادن ضعفهای درونی قدرتهای نوظهور اقتصادی و نظامی و انتقال آن به چین و روسیه با مدیریت آمریکا . با این تحولات چین و روسیه جایگاه خودرا نزد افکار عمومی و آزادیخواهان از دست دادند و دیگر چپ و بقایای چپ الهام بخش نیستند و بعنوان رژیم‌های محافظه کار عمل می‌کنند در حالی که نظام لیبرال دموکراسی رادیکال شده و نقش حامی تغییرات مردمی به خود گرفته است.

- منظورتان این است که هدف غرب، دموکراسی در منطقه است؟

البته غرب واقعا دنبال دموکراسی در همهٔ منطقه نیست بلکه در وهلهٔ اول آرایش منطقه را می‌خواهد تغییر دهد و سپس موج اعتراض را به مرزهای چین و روسیه برساند.اما بحث گسترش الگوهای آمریکایی هم جدیست. تنها غرب نیست که می خواهد این وضعیت را در مسیر منافع خود هدایت ند بلکه دیگر کشورها ی منطقه هم اینطور هستند مثلا کشورهای متحجر عربی فرصتی برای مبارزه با ایران و پنهان کردن معضلات خود در پشت این هیاهو‌ها و ترکیه آنرا فرصتی برای گسترش نفوذ خود و تا حدودی حرکت در مسیر عثمانی دریافت که به او قدرت تحرک منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای و امکان افزایش منزلت و حوزهٔ نفوذ می‌بخشد.ترکیه در عراق به ایران باخته است چون میانرودان پیوستگی های جدی با ایران دارد بنابراین می وشد ر سوریه جبران کند.سوریه تبدیل به زمین بازی میان بازیگران و محل ایتلاف و تنازع گشته است.

- این تغییرات چه تاثیری بر ایران دارد؟

منطقه در حال تغییر است ونگاه‌ها و تعریف‌ها و مواضع نیز متناسب با آن و دریافت از تحولات دگرگون می‌شود. سوریه برای ایران منطقهٔ استراتژیکی است و باید در حوزهٔ منافع ملی در میان این حوادث بغرنج و دوران ساز نگاه جدی و همه جانبه‌ای به تحول آن منطقه داشت.

متاسفانه دولت با عدم شناخت صحیح سمت وسوی حوادث و عدم احترام به خواست دموکراتیک مردم منطقه در کمال بی‌تدبیری و فهم غلط رویداد‌ها ذیل عنوان بیداری اسلامی و نگاه تک بعدی به فرآیندی پیچیده و اتخاذ رویکرد صفر و یک و بدون انعطاف منطقی در بن بست تفسیر ایدیولوزیک ،در قبال قدرت‌های بزرگ بدون دقت در سمت و سوی تحولات این حوزه را به کشورهای بنیادگرای اسلامی و ترکیه و اخوانی‌ها وشاید قدرتهای بزرگ در حال واگذار کردن است که شکل گیری این بلوک خطرناک سیاسی در حاشیهٔ ایران منافع کشور را برای سالیان دراز با چالش‌های جدی مواجه خواهد کرد.

ایران در جهان اسلام خط مقدم آزاد سازی سرزمین‌های اسلامی شده است اما برخی مسلمانان و حکومت‌های فاسد منطقه بجای ترس از اسراییل و زیاده خواهی‌هایش از بمب اتمی نداشته ایران هراسانند و با غرب در تحریم‌ها همداستان شده که ‌گاه تند‌تر از آنها هم می‌روند.

این نوای خوش آزادی خواهی در منطقه می‌بایست ارج گذاشته شود در این برههٔ حساس حکومت ایران آن نیست که باید باشد. در پی رفتار غلط این حکومت امروز شیعیان و ایران بعنوان نماد بنیاد گرایی و گروههای تندرو شناخته می‌شوند و عربستان و امارات و بنیادگرایان اخوانی به حاشیهٔ امن خزیده‌اند بلکه بد‌تر در حال تسویه حساب با رافضیان هستند و از قدرت گیری ایران بعنوان شاهنشاهی شیعی یاد کرده و برزمین گیر کردن آن می‌کوشند.

- به نظر می آید شما نگاه مثبتی به اعتراضات سوریه ندارید. درسته؟

باید میان این خواست به حق مردم سوریه و مبارزهٔ ارزشمند آن‌ها و دخالت مغرضانهٔ گروههای بنیاد گرا، چریک‌های آوارهٔ اخوانی و دولت‌های متحجر تفاوت قایل شد و با احترام به تمامیت ارضی و حق حاکمیت سوری‌ها صدای آزادیخواهی مردم سوریه را بازتاب داد و نشان داد که ملت ایران در کنار مردم سوریه است.

- شما در صحبت های خودتان حکومت ایران را به بی کفایفتی و از دست نفوذ در منطقه متهم کردید. اما برخلاف نظرشما حکومت ایران با تمام قوا در صحنه جنگ سوریه حضور داشته و تلاشش را برای حفظ نفوذش در سوریه انجام داده. حتی اپوزیسیون ایران، رهبران جمهوری اسلامی را شریک جرم جنایات اسد می دانند. حکومت ایران چه کار دیگری می توانست انجام بدهد؟

باید دانست که اکنون وضعیت ما بشدت با وضعیت اسد تنیده شده است.ایا امروز می توانیم به بقای اسد اطمینان داشته باشیم؟اگر اسد بیافتد وضع ما در سوریه به هم خواهد ریخت.ما در بین مردم سوریه جایی نداریم.حمایت از رزیم اسد چاره ساز نیست ما در نطقه الگو نیستم و این مهم است.کسی به ما نگاه نمی کند بر قلبها حکومت نمی کنیم.بسیاری ایران را مرادف با حکومتهای اسبدادی می فهمند و در نتیجه تمایلی به نزدیک شدن به ایران را ندارند.اگرحکومت بجای سرکوب جنبش سبز اجازهٔ حضور مردم در صحنه را می‌داد امروز ایران الهام بخش منطقه بود و حرکتهای منطقه را می‌توانست هدایت کند. مردم منطقه هم نگاه عاطفی به ایران پیدا می‌کردند. چیزی به مثابه الگوی موفق .مردم هر کشور حق دارند امور میهن خود را اداره کنند.

من زمانی از نظم آزادگان صحبت کردم و در آن هدفی داشتم. مقصودم این بود که طرح خاورمیانهٔ بزرگ امریکا در گام اول و از سر فرصت سازی متناسب با جغرافیای سیاسی ایرانی تفسیرو هدایت شود یعنی ایران عهده دار حرکت ارزشهای دموکراتیک در منطقه شود تا بتوانیم نظم کهن استعماری که علیه ایران بزرگ طراحی شده بود را با طرح استعماری نو که منافع ما را هم در خود داشت تعویض کنیم. هر دو استعماری بود اما این مقدار امکان واقع بینانهٔ ما بود به عنوان یک گام موفق در یک مسیرمتفاوت آتی، اما صدای ما را شنیدند؟ پنداشتند شعار کارساز خواهد بود. حاکمان گز نکرده پریدن را پیشهٔ خود کرده‌اند اگر درست تدبیر و اصولی اندیشیده می‌شد امروز ایران و شیعهٔ غیر سیاسی با رویکرد عقل گرا و اراده محور پرچم دار ترقی خواهی و آزادیخواهی منطقه می‌شدند و ایران به منبع الهام بخش تبدیل می‌شد و می‌توانست جغرافیای سیاسی منطقه را حول محوریت خود و مطابق با یک طرح تاریخی صحیح پی افکند.

چه ایراد داشت که ایران اجازه می‌داد گروهای تند رو اسلامی و اخوانی‌ها انرژی خود را بر سر اسراییل خالی می‌کردند و شیوخ مفت خور و هرزهٔ خلیج فارس را به این مقاومت اسلامی گره می‌زد و اجازه می‌داد از سر ناچاری پول نفت عربستان و امارات گلوله‌های رزمندگان را فراهم می‌کردند؟ و خود نقش قلب تپندهٔ منطقه را در ارایهٔ حکومتهای مردمی و رشد و ترقی بازی می‌کرد و اجازه می‌داد مجالی برای مردم منطقه ایجاد شود تا از شرحکومتهای دست نشانده‌‌ رها شوند؟ چه زمانی بهتر از الان فرصت داشتیم که هندسه سیاسی برساختهٔ دست انگلیسی‌ها را در منطقه بر هم بزنیم

بله. خلیج فارس هندسه‌ای دوقطبی دارد. یک قطب آن مصنوع دست انگلیس است. ما هنوز در مناسبات استعماری به سر می‌بریم و نه زمان را می‌فهمیم ونه نسبت‌ها را درک می‌کنیم. بقدری غفلت داریم که در نبود قدرت‌های سابق و اراده‌های پیشین هم آثار آن‌ها را نمی‌توانیم بزداییم. استعمار زده هستیم چون شرایطمان برای استعمار شدن و عقب ماندن مهیاست. وضعیت جدید منطقه تغییر آرایش منطقه بود و ابزار این تغییر دموکراسی خواهی. نظام برآمده و باقی مانده از نظام دوقطبی در حال تغییر عینی برا ی شروع یک نظم جدید جهانیست وبهار عربی تنها این معنا را دارد یعنی آب شدن یخ‌های تصلب نظام جنگ سرد والا با این همه کشتار و خزان کدام بهار؟ اگر واقعا بهار بود پس این همه آوارگی و کشتار چیست؟ تعداد کشته شدگان این تحولات وحشتناک است. به همین دلیل غرب از ورود این موسم بهاری به بحرین استقبال نکرد و نظان متحجر آل سعود را مجوز لشکر کشی به بحرین داد.

- از دید شما عملکرد ایده آل حکومت ایران در قبال سوریه باید چگونه باشد؟

دولت ایران به جای فرصت سوزی و غفلت از منافع اصولی و حیاتی ایران و منطقه و همسایگان هر چه سریع‌تر می‌بایست با احترام به خواست شهروندان سوری ودفاع از آن‌ها در مقابل اسد و بنیادگرایان و جنگجویان اسلامی زمینهٔ ایجاد جبههٔ ازسکولار‌ها، علویان و دیگر گروه های آزادی خواه در مقابل دیکتاتوری وموج رادیکال اسلامی-اخوانی را فراهم کند. تهران باید به جای حمایت کور از شخص اسد پایگاه این نشست‌ها و شکل گیری این جبههٔ قوی باشد در پی رفتارغلط حکومت و بی‌دقتی اپوزیسیون حادثهٔ سوریه بصورت جنگ نیابتی و بعنوان نسبتی از زورآزمایی رژیم جمهوری اسلامی و اپوزیسیونش در داخل به نحو استعاری و رمانتیک درک شده است و یک رخداد عینی به صورت استعاره درآمده. اگر دولت نمی‌تواند اپوزیسیون باید اینگونه عمل کند اگر چه امکانات کمی دارد.

- ظاهرا اپوزسیون ایران تمام قد در کنار مردم سوریه است.

اپوزیسیون در قبال سوریه بسیار با مخالفان اسد هم ذات پنداری می‌کند اما این هم ذات پنداری رمانتیک است. بسیاری از آنهایی که مقابل اسد می‌جنگند از حکومت اسد فرسنگ‌ها عقب ترند. حکومت اسد از بعضی جهات بسیار مترقی است. باید کوشید از منتقدین مصلح و پیشرو اسد حمایت کرد نه گروههای اخوانی و سلفیون. از سوی دیگر منافع ایران را هم فارغ از حکومت دید. استقرار حکومت نزدیک به ترکیه و اردن و عربستان و تندروهای سنی به چه درد ایران می‌خورد؟ کجای آن به نفع ایران است؟ در جنگ ایران و عراق حکومت اسد در کنار ایران بود و اجازه نداد جنگ عربی-ایرانی و مسلمان و مجوس شود سوریه بر ناسیونالیسمی تکیه دارد که میشل عفلق و بیتار و.. پی افکنده‌اند و به ایران نزدیک‌تر است روایت برخی افسران ساواک حاکی از این است که ساواک در سر کار آمدن اسد نقش داشته. رژیم بعث سوری در این سال‌ها بطورسنتی دراردوگاه ایران است چه محمد رضا شاه پهلوی باشد چه آیت الله خمینی. نسبت به حکومت عربستان و کویت و قطر و امارات هم بسیار جلو‌تر است. مسالهٔ حجاب و دین و.. شرایط خوبی دارد. اما آزادی‌های سیاسی نیست این مباحث باید اصلاح شود اگر چه با این مقدار هم از همسایگان خود منهای ترکیه و لبنان بالا‌تر است.

- شما چه نقش آفرینی از اپوزسیون را مد نظر دارید؟

اپوزیسیون همه چیز را در چارچوب تضاد با رژیم درک می‌کند و با عینک دشمنی با رژیم مسایل را می‌نگرد در حالی که ما دشمن نیستیم ما فقط خواهان استقرار حق حاکمیت ملت و روشی از زندگی هستیم که به نظرمان چه به لحاظ نظری و چه عملی به سود ایران است و از ضروریات نشات گرفته است. اپوزیسیون باید فارغ از تضاد با حکومت بیندیشد و خود را بعنوان الگوی جایگزین و به این اعتبار مطرح کند و کلام و منش و عقاید مستقل خودش را داشته باشد و از آن منظر بر مسایل پرتو بیافکند. اینگونه چه بسا برخی عملکردهای رژیم هم درست باشد. اپوزیسیون باید منتقد متعالی باشد باید بزرگ‌تر از حکومت باشد و بلحاظ تاریخی نسبت به همهٔ حکومتهای معاصرمان متکامل‌تر.. تضاد مطلق فقط با فهم انقلابی سازگار است نه با شیوه‌های دیگر. ما باید راه فرایند گذار را هموار کنیم.

- برخی از مخالفان حکومت بر این باور هستند که بعد ازسرنگونی بشار اسد نوبت جمهوری اسلامی است. نظر شما در این باره چیست؟

بدون اینکه به صحت و سقم این پیش فرض کار داشته باشم، باید گفت این سخنان و شایع کردن آن در جامعه نشانهٔ این است که این تعداد افراد از تحولات داخلی ناامید شده‌اند و چشم به قدرت‌های بیگانه دوخته‌اند. از گفتن این مسایل متاسفم اما باید گفت و خودمان را نقد کرد. بسیاری هنوز نمی‌خواهند محور تحولات و سمت و سوی آنرا با نگاه به داخل تعریف کنند. هر تحولی باید داخلی باشد نیروی مترقی گذار در درون باید جستجو شود، احوالش را شناخت و موانع حرکتش را رفع کرد. یعنی در خدمتش بود نه آنکه به دنبال الگوهای خطرناکی رفت که در لیبی و سوریه تجربه شد. هر کشوری که به کشورمان حمله کند ما موظف هستیم که از میهنمان دفاع کنیم. دموکراسی با موشک و جنگنده و سرباز خارجی نمی‌آید.

در جمع بندی صحبت؛ باید دوباره اشاره کنم که سوریه برای ما بسیار مهم می‌باشد و باید حضوری فعال در آنجا داشت و کوشید تحولات سوریه را با منافع ایران تطبیق داد و از رقیبان منطقه‌ای عقب نماند.

به دنبال توافق دولت ترکیه و گروه کارگران کردستان (پ ک ک) خروج چریک های این گروه از ترکیه از چهارشنبه گذشته آغاز شده است. از مدت ها پیش اخباری در مورد مذاکرات دولت ترکیه با رهبر پ ک ک منتشر شده بود. اعلام توافق دولت ترکیه با اوجالان و خروج نیروهای تحت فرمان او از ترکیه نشانگر تحولات جدی در مسائل قومی در منطقه است. در مورد آثار و عواقب این تحول و امکان تاثیر گذاری آن بر مسائل قومی منطقه با احسان هوشمند، پژوهشگر حوزه اقوام گفتگو کرده ایم که در زیر می خوانید:

« ما پان ایرانیست ها باید بدانیم کاری گران و راهی دشوار در پیش داریم »

آرتمیس برهانی

حسین شهریاری از پیشکسوتان حزب پان ایرانیست می باشد. وی از سال ۱۳۳۱ به عضویت در حزب پان ایرانیست در آمده است و تا کنون با سابقه بیش از شصت سال مبارزه سیاسی، از کوشندگان خستگی ناپذیر این حزب به شمار می آید. در سالهای اخیر با شدت فشارهای گوناگون دستگاه امنیتی حاکمیت  بر روی حزب پان ایرانیست به ویژه اعضای سازمان جوانان حزب ، سرور شهریاری که خود نیز به همراه روانشاد مهندس رضا کرمانی، از گزند این توطئه ها و سناریو های هدایت شده وزارت اطلاعات در امان نبوده اند، همیشه همراه جوانان پر شور و مبارز سازمان جوانان حزب پان ایرانیست برای سرافرازی و سر بلندی آرمان پان ایرانیسم کوشش کرده اند. گفتنی است سرور حسین شهریاری تا کنون بارها مورد بازجویی، بازداشت و زندان قرار گرفته است.

 در ادامه گفتگوی آرتمیس برهانی  با سرور حسین شهریاری را می خوانید:

آنچه در زیر می‌آید گفتگوی ماهنامه مهرنامه در شماره نخست خود (اسفند ۱۳۸۸) با دکتر حمید احمدی در خصوص رابطه فدرالیسم و دموکراسی است. حمید احمدی استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در این گفتگو به این نکته اشاره دارد که مفروضات مبتنی بر ملازمه دموکراسی و فدرالیسم اساسا نادرست بوده و این دو ملازمه نظری و عملی با یکدیگر ندارند. از نظر ایشان گفتار چپ در ایران به سبب تجربه «شوروی» و تقسیم مردم به ملیت‌ها مختلف در صدد بودد‌‌ همان الگو را در ایران پیاده نمایند. در ادامه همین مسیر، گفتمان قومیت با استفاده از ظرفیت‌های نظری ایجاد شده سعی در اسطورسازی از فدرالیسم نمود.

آیا فرآیند گذار به دموکراسی در ایران امروز، تهدیدی برای وحدت ملی در کشور محسوب می‌شود؟

نخیر، زیرا وحدت ملی در یک فضای آزاد و باز خیلی بیشتر محقق می‌شود. در فضای باز، دیدگاه‌ها آزادانه مطرح می‌شوند و مساله منافع ملی محوریت پیدا می‌کند. نفس فضای باز سیاسی، که البته باید حساب شده باشد نه هرج و مرج گونه، منجر به شنیده شدن صداهای مختلف می‌شود و با توجه به فضایی که جامعه ایران دارد و نیز شرایط تاریخی ما، قاعدتا وفاداری‌ها و هویت ملی در این فضا می‌تواند در کانون سیاستگذاری‌ها قرار گیرد. بنابراین اینکه فرآیند گذار به دموکراسی موجب مخدوش شدن وحدت ملی در ایران می‌شود، تصور نادرستی است. مطابق این تصور، وحدت ملی ما همواره در فضای اقتدارگرایانه حفظ می‌شود. در حالی که اینگونه نیست و وحدت ملی در تاریخ سیاسی معاصر ایران، همواره در فضای باز سیاسی متجلی شده است.

جعل نام برای خلیج فارس علاوه بر منافع ایران به فرهنگ جهانی لطمه می زند

شاهین زینعلی 

دکتر داوود هرمیداس باوند مدرک دکترای خود را در رشته روابط بین الملل از دانشگاه واشینگتن دی سی دریافت کرده و نیز دانش آموخته علوم سیاسی در دانشگاه تهران است. وی همچنین دارای سابقه خدمت در وزارت امور خارجه و نمایندگی دائم ایران در سازمان ملل متحد و دارای تألیفاتی از جمله "نظام حقوقی دریاهای بسته و نیمه بسته" و " مبانی تاریخی، حقوقی و سیاسی حاکمیت ایران بر جزایر تنبها و ابوموسی" است. با وی درباره ضرورت اقدام برای پاسداری از نام خلیج فارس به گفتگو نشسته ایم.

در ادامه متن کامل گفتگوی شاهین زینعلی با دکتر هرمیداس باوند را می خوانید:

روشنک آسترکی

در تاریخ دهم فروردین ماه جاری نشستی ضد ایرانی با عنوان «فردای آذربایجان جنوبی معاصر» و با طرح مسائلی پیرامون استقلال منطقه آذربایجان ایران، در باکو پایتخت جمهوری آذربایجان برگزار شد. برگزاری این نشست واکنش های تندی را از سوی دولتمردان و فعالان ملی گرای ایران در پی داشت. دولت باکو اما دخالت خود در برگزاری این نشست را تکذیب کرد. در سال های اخیر تنش هایی میان ایران و جمهوری آذربایجان بر سر تمامیت ارضی ایران آغاز شده است. برخی جریان های موسوم به «پان ترک»  ضمن کتمان هویت ایرانی برای آذری های ایران، مدعی جدایی مناطق شمال غرب ایران و پیوستن آن به جمهوری آذربایجان هستند. حجت کلاشی، کارشناس ارشد علوم سیاسی و مسول سازمان جوانان حزب پان ایرانیست در گفتگویی اختصاصی با «راه دیگر» پیرامون تنش های میان ایران و جمهوری آذربایجان و همچنین تحرکات پان ترک ها در ایران اظهار داشت:« که ما دچار اشتباهاتی در حوزه سیاست شده ایم که به نگاه سیاستمداران ما بر می گردد. اساسا سیاستمداران ما مسائل پیرامونی ایران را درست درک نمی کنند و شناخت درستی از تحولات منطقه ندارند و این منافع ایران را با خطرات جدی مواجه می کند. حکومت در این شرایط باید به جای فشار بر نیروهای ملی اجازه دهد که این نیروها فعال شوند و اگر چه هنوز نبرد نظامی با ایران در نگرفته است، اما نیروهای ملی در این نبردی که مدتهاست آغاز شده است مردم ایران را تجهیز روحی کنند چرا که الان حوزه اصلی نبرد حوزه هویت است و این جنگ بزرگ ناپیدایی است که قبل ازجنگ نظامی در ایران شروع شده است و بسیار حیاتی تر از جنگ نظامی آشکار است. در این جنگ بزرگی که در حوزه هویت اتفاق می افتد میدان نبرد پیدا نیست و برای پیروزی در این نبرد نیاز به ابزارهای مفهومی و هویتی  است.»

متن کامل گفتگوی روشنک آسترکی با حجت کلاشی را در ادامه می خوانید: